வார்த்தையின் வேட்கை

நினைக்காண நான்வந்தும் நா-வராது போவதேனோ !

மனமுவந்து மான்வந்தும்-என் மண்-நிலாதி ருப்பதேனோ

தேந்தமிழ் தீந்தமிழ் பைந்தமிழ் இவையிருந்தும்

உன் அமிழ்திலாதி ருப்பது மேனோ !

நின்போல் ஒருத்தியை முன்னமே செய்யாததே

பிரமனின் சிரம்கொய்ய சிவனவன் காரணமோ !

அமரர் அனைவரும் நினையறிந்திருப்ப ரெனில்

பார்க்கடல் கடைதலும் தடைபட்டி ருந்திடுமோ !

ஓர்துளிப் புன்னகை கசிய நேர்ந்தாலும்

வள்ளியைத் தள்ளியே வேலவன் வருவனோ !

கோபிகையர் கோபித்துக் கண்ணனும் கிடப்பனோ

கோகுலக் கூட்டத்தில் கோகிலம்நீ கிடந்திருந்தால் !

பற்களைக் கண்டுதான் முத்துக்கள் தோன்றினவோ

கூந்தலைக் காண-மயில் தோகை விரித்தனவோ

சருமம் படர்ந்திடவே-பட்டுப் பூச்சிகள் பிறந்தனவோ

கண்களைச் சுற்றிடவே-மை நிறத்தை இழந்ததுவோ !

உனையுறைக்க அகத்தியன் தமிழ்மொழி படைத்தனனோ

விவரிக்க வேண்டிடவே இலக்கணம் எழுதினனோ !

பேராசை கொண்டுதான் இலக்கியம் ஆற்றினனோ

பெண்ணாசை பெறுதலும் பெரியதென் றறிந்தனனோ !

-வ.ர.ராகவன்