The Raghavan Instincts

O'ver edge of the glasses' rims Her smile ever so lovely brims Gleaming with joy the moonlit face Rushes to me. A warm embrace. Our eyes study each other leaning Pupils in them gleefully learning Speaking all unspoken love within And yet staying silent therein. We lock lips for one last time Damn it still feels like the first time! But no more fears and no more tears We lose in us a billion years. We yearn the days and nights we'd seen The years we wish there could've been We regret drifting off the crease Missing the woods for the trees. We say a word or two, no more A single wave splashes ashore. Frowning us back to grainy sands Drowning the fleeting moment's trance.

The whirls and twirls of an unsaid dance And all the glory of youth's mere glance. I eagerly learn this you bestow on me Albeit with often a slip or two. I wish it's special and nothing less, And not a mistaken friendly excess. Mystery clouds any judgement forth While also hoping merriment some. Unnerving it is, for these are so new, But 'should've foreseen it all going askew. A promising monsoon on a barren Earth Only to leave it further scorched. A dredging mind in a drudging life With everything miserable running rife Trundles on, armed with feeble hope, Wishing another monsoon breeze...

கனவுகள் கரையலாம் நினைவுகள் மறையலாம் கடமைகள் தடுக்கலாம் இரவு முடியாதோ! ஒரு முறை இந்த உலகம் தான் மரு கனம் எங்கும் கலகம் தான் ஒரு துணை கொண்டு உலவ தான் காதல் பிறக்காதோ! கரைகளும் மலைகளும் அலைகளும் இலைகளும் மேகமும் தாகமும் ஏக்கமும் தூக்கமும் இளைய கோவின் இசையதில் வாழ்வு மூழ்காதோ! மடமைகள் ஒழியலாம் ஒளியதும் பிறக்கலாம் பாரிதும் செழிக்கலாம் நெஞ்சம் ஏங்காதோ! ஒரு உடல் இன்று மடியலாம் கடலதில் சென்று முடியலாம் மனததில் சோகம் மூளலாம் அன்பும் விலகாதோ! கனவுகள் கரையலாம் நினைவுகள் மரையலாம்... - Inspired by  பழைய சோகங்கள்  from ஈரவிழிக் காவியங்கள், wrote this for a tune that I made up but couldn't dare to record it. For world peace.

ஒத்தையில போகயில உன் நெனப்பு அள்ளுதடி! சுத்தியல போலடிச்சு உஞ்சிரிப்பு கொல்லுதடி! கடல் காத்து வாங்கப் போனா அனல் காத்து வீசுதடி! கடலய பாத்து பாத்து கண்ணோஞ்சு போகுதடி! அடி நடமாடும் அழகு நெத்திலியே! உன்ன சிலையாக்க மெழுகு பத்தலியே! அடி வாடாத வெளுத்த வெத்தலயே! நீ இல்லாம ஒலகம் சுத்தலயே! நாங் கடையில் டீ குடிக்க அந்த வழி நீ நடக்க தேனீரா இருந்த தண்ணி தேனா இனிக்குதடி! பஞ்சப்போல நீயும் பேச மண்ணும் பொண்ணாகுதடி! நெஞ்சு உன்னப் பாக்காம புண்ணாகிப் போகுதடி! அடி நீ தான் என் சீனி மிட்டாயே! கொஞ்சம் பாக்காம தவிக்க விட்டாயே! பாவிப் பய நெஞ்சில் ஆச நட்டாயே! நட்டு கழலவிட்டு ஓட விட்டாயே! ஒத்தையில போகயில... PS: Inspired by Sean Roldan & friends. Though nowhere close to theirs, one's own absurdities.

Okay, so this happened last Valentine's Day, and my current relationship status is "status quo". i.e. Single. Or, 'Still Single'. Even blunt: #ForeverAlone The key question that lies ahead is this: "How long?" The rest is like a Maniratnam's movie, with the conversation simply juggling around the single-word questions: What. Why. Where. How. When. K. And my position in all these: Helpless. Apparently, one needs to know and have a knack of getting someone romantically involved, and I, like many others I know, seem to lack it. You can't blame us. We're just waiting for the Universe to answer our prayers. "Why don't you try on your own?", you might ask. "Will you get the slaps for me?" I would ask. Yeah, that's how it is right now. That's how it has been, and that's how it will be too. What? Seriously. Say I " like " someone. One doesn't just go and propose, does he? Okay, not proposing...

கர்நாடக சங்கீதத்தில் எனக்கு ஈடுபாடு  மிகவும் அதிகம். எவ்வளவு அதிகம் என்றால், நான் நுழைந்து அதை அவமரியாதை செய்யக் கூடாது - என்ற அளவுக்கு அதிகம். எனக்கு 7 அல்லது 8 வயது இருக்கும்போது, முதல் முறையாக நானும் என் தங்கையும் "பாட்டு  க்லாஸ்" சென்ற ஞாபகம். நாங்கள் முதன்முதலில் கற்ற பாடல் ஆத்மா ராமா! ஆனந்த ரமணா! . நன்றி: @sandepantz , நேயர் விருப்பத்திற்காக பாடியமைக்கு. இப்பாடலின் மிகச்சமீபத்திய வடிவம்: இந்த ஒரு பாட்டை மட்டுமே அடுத்த இரண்டு மாதங்களுக்கு தினமும் வீட்டுத் திண்ணையில் அமர்ந்து நாங்கள் 'சாதனை' செய்ததாக ஞாபகம். அக்கம்-பக்கத்தாரெல்லாம் எங்கள் இசையை விரும்பிக் கேட்பதாக நினைத்த நினைவும் கூட. ஒவ்வொரு சனி-ஞாயிறும் காலை 8 மணிக்கு பாட்டு வாத்தியார் வீட்டில் அப்பா கொண்டு விடுவார். தாமதமாக ஆரம்பித்து சரியாக 8:55 ஆனதும் அங்கிருந்து அடுத்த வீட்டுக்குள் நுழைந்து ஸ்ரீ கிருஷ்ணா தொடர் காண சென்று விடுவோம். முதல் நாளில், யாரோ இரு சிறுவர்கள் தங்கள் வீட்டுக்குள் நுழைந்து தொலைக்காட்சி பார்க்கக் கேட்டதும் அவர்களுக்கு என்னவோ போல் இருந்திருக்க வேண்டும்; பிறகு பழ...

கைவிரல் பட்டதும் நெஞ்சிலே ஓர்நொடி ஆழிப் பேரலை வருவதேன ் தோழி ! கைப்பேசியில் நீ அழைத்திடும் போதெலாம் உள்ளம் ஓர்முறை பதைப்பதேன் தோழி ! பேருந்திருக்கையில் நீ அமர்ந்திருக்கையில் ஜன்னல் வழியுலகம் கண்டுதான் ரசிக்கையில் ரசித்திடும் கண்களின் கண்ணிமை மையினை க் கண்டுதான் என்மனம் பூரிப்பதேன் தோழி ! தடுமாறும் போல்செல்ல உன்கரம் பிடித்ததும் ஏதும் ஏற்படாது நீ சென்று விடுகையில் தீ - வலம் வருவார்போல் நான் கட்டும் கோட்டைகள் எண்ணிக்கை எடுத்துரைக்க வயதில்லை தோழி ! நாளொன்று போனதும் நிசியெலாம் நான்காணும் கனவுகள முழுவதும் நீ வந்திருந்தாலும் அருகில் அமர அங்கில்லை என்றதுமே அலைகள் யாவும் அனல்களடி தோழி ! இவ்வாறு நான்கொண்ட குமுறல்கள் ஓர்புறம் மண்டிப் புதைந்து மண்ணாகிப் போனதும் மந்திரம் இட்டார்போல் மனமோ இன்றிங்கு வேறெதோ வேலைகள் விரும்புதடி தோழி ! மணமகன் அறைக்குள் மாந்தர்பல சிரிக்கையில் மனமதன் மாற்றத்தை நான் புரிந்திருக்கையில் ஒருகணம் உன்னிடம் வாய்...

வாழ்க்கை வாழ்க்கை ஸ்தம்பித்தது. இருள் அவன் அருகில் நின்றுகொண்டு வெளிச்சத்தை சிறிதும் எட்ட விடாமல் இறுமாப்புடன் சிரித்தது. நீர் வற்றிப்போய் கண்கள் செய்வதறியாது தவித்தன. உடலில் உள்ள ஒவ்வொருதுளிக் குருதியும் உறைந்தது. தலை சுற்றியது. மனம் மூழ்கியது. இவை அனைத்தும் இவ்வாறிருந்தும்கூட அப்பொழுதும் மூளை வேதாந்தம் பேசியது. கடந்த சில வருடங்களாக தொடர்ந்து மூளையை மட்டுமே கேட்டு நடந்ததற்கான விளைவு - சற்று முன் நிகழ்ந்தேறியது. நேற்றைய முன் தினம் "டேய் நீ உள்ள வரப்போறியா இல்லையா?", என்றாள் வாசுகி. "கோவிலுக்குள்ள தான் உங்க சாமி இருக்கா? ஏன், வெளிலேருந்தே கும்பிட்டா போறாதா?" தன் வழக்கமான மொழியில் கேட்டான் வாசுதேவன். "சரி, உன்ன திருத்த முடியாது! நா ஒரு பத்து நிமிஷத்துல வந்துட்றேன், கொஞ்சம் இங்கேயே இரு! பொண்டாட்டிய விட்டுட்டு போன பாவத்த வாங்கிக் கட்டிக்காத!" என்று செல்லமாக சொல்லிவிட்டு உள்ளே சென்றாள். "சரி, போறது தான் போற, அப்படியே எனக்கும் சேர்த்து ஏதாவது வேண்டிக்கோ!" "இவனுக்கு இனிமேலாவது நல்ல புத்திய குடு-ன்னு வேண்டிக்கறேன்" என்று சொல்லிக்கொண்டே சென்றுவி...

Ever since I made my first proposal, I've always been a loser. Faced a denial on my first. Also with the second. And with the third too. Wait. There was no third ! Now I remember. That's when I mentally woke up, telling myself this simple thing, "Dude, you aren't worth her !" One of my friends tried to console me otherwise, but those didn't matter much, for all that remained then was only pain. Just pain & nothing else. Dramatic, eh ? No ? #Ok. Anyway, to my knowledge *limited, of course !* , this is what happens with many guys. Most I'd say. To put it short, one can use the tagline of the popular rom-com, VTV 's mom,  500 Days of Summer . Like this. This is not a love story. This is a story about love. Or this one, preferably. Boy meets girl. Boy falls in love. Girl doesn't . See? Simple, no?  Yes. It's bound to look simple. But it mostly isn't. Life is a vicious circle. The single guys appear to be ...

பலமுறை சிறகடித்தும் உனைக் கட்டியணைக்க இயலாத வண்ணத்துப்பூச்சி, உனைக்கண்டதும் ஆதித்தனை அறவே மறந்த சூரியகாந்தி, உனைக் காணவே மின்வெட்டுக்காக ஏங்கும் வெள்ளுளம் கொண்ட மெழுகுவர்த்தி, நின்பாதம் படவே முந்தியடித்துத் தரையில் விழும் மெல்லிய பூக்கள், தினமும் நின் தலை கோத, தன் பற்களை இளிக்கும் சிறு சீவி, (நீ) உறங்கியதும் உன் தலையனையிலிருந்து எட்டிப் பார்க்கும் அமைதியுரா பருத்திப்பூச்சி, நீ பார்க்கும் அவ்வோர் நிமிடம் தவிர்த்து நாளெலாம் ஏங்கும் முகக்கண்ணாடி, தனைத்தானே அடித்துக் கொண்டு உனக்காய் ஓசையிடும் ஆலயமணி, இசையறிவிலா இயற்கை இருப்பினும் உன்பால் பாடும் குறுங்குருவி, ஒளியைக் கண்டதும் வெளியே குதித்து நீயென்றறிந்த செந்தாமரை, தன்தேவை இனியில்லை என்றே அறிந்தும் கடமைக்குக் கதிர்வீசும் காலைக் கதிரவன், தனக்கின்றி உனக்கே 'சந்திரமதி' என பெயர்சூட் ஏவலுக்கேங்கும் சந்திரன் மதி, வர்ணிக்க மூளை இல்லையென் றுணர்ந்தும் மனதார முயற்சிக்கும் மூடன் நான் ! வேடிக்கை தான் !

நினைக்காண நான்வந்தும் நா - வராது போவதேனோ ! மனமுவந்து மான்வந்தும் - என் மண் - நிலாதி ருப்பதேனோ தேந்தமிழ் தீந்தமிழ் பைந்தமிழ் இவையிருந்தும் உன் அமிழ்திலாதி ருப்பது மேனோ ! நின்போல் ஒருத்தியை முன்னமே செய்யாததே பிரமனின் சிரம்கொய்ய சிவனவன் காரணமோ ! அமரர் அனைவரும் நினையறிந்திருப்ப ரெனில் பார்க்கடல் கடைதலும் தடைபட்டி ருந்திடுமோ ! ஓர்துளிப் புன்னகை கசிய நேர்ந்தாலும் வள்ளியைத் தள்ளியே வேலவன் வருவனோ ! கோபிகையர் கோபித்துக் கண்ணனும் கிடப்பனோ கோகுலக் கூட்டத்தில் கோகிலம்நீ கிடந்திருந்தால் ! பற்களைக் கண்டுதான் முத்துக்கள் தோன்றினவோ கூந்தலைக் காண - மயில் தோகை விரித்தனவோ சருமம் படர்ந்திடவே - பட்டுப் பூச்சிகள் பிறந்தனவோ கண்களைச் சுற்றிடவே - மை நிறத்தை இழந்ததுவோ ! உனையுறைக்க அகத்தியன் தமிழ்மொழி படைத்தனனோ விவரிக்க வேண்டிடவே இலக்கணம் எழுதினனோ ! பேராசை கொண்டுதான் இலக்கியம் ஆற்றினனோ பெண்ணாசை பெறுதலும் பெரியதென் றறிந்தனனோ ! -வ.ர.ராகவன்

I was vetti sometime back, ( I still am ) bored, tired, frustrated, etc. As usual, I sat down to write a poem, but nothin came to my mind then... I remember having composed a litle tune ( I do it wit my horrible voice not at all fit for music, but only I listen to it. I wont even play them to my frenz, coz they'd mock me, as usual...! :) ). Well, comin back to the point, I was vetti (meanin " jobless ")... Took a rough sheet n started writin lyrics for the tune I had " composed ". I tell u, i find it much easier (for me) to write for some music, rather than writing somethin abstract. I think I'm improving in writin things down. I wrote the following in less than 15 minutes...! ( that's a remarkable achievement, at least for me...! :) ) And here it goes...                                       ...

I dream of a morning... A morning with a coffee A coffee with a smile A smile in a beautiful face A face with a striking charm A charm with utmost care A care that comes from heart A heart my heart possesses A heart that makes me smile A smile that prevails in my dream I dream of a morning... P.S : I wrote this for a friend of mine who asked y i always write sad things n asked me to try somthin happy. this may not sound happy, but still... i jus tried... :)